Mijn broer Steven is heel gesloten. Hij zal niet gauw vertellen wat hem bezig houdt, maar ik ben zeker dat hij zich niet goed in zijn vel voelt.
Ik herken mijn eigen broer niet meer
We zijn thuis met drie kinderen. Ikzelf ben de oudste. Mijn broer Steven is 19 jaar en we hebben nog een zusje van 14. Over mijn broer maak ik me vaak zorgen, hij gebruikt regelmatig cannabis. Zelf ziet hij hier geen graten in en hij maakt zichzelf wijs makkelijk te kunnen stoppen. Ik heb er mijn twijfels bij. Ik weet dat het niet zou mogen, maar soms controleer ik zijn Facebook-pagina. De dingen die ik daar lees, doen me vermoeden dat het probleem groter is dan hij wil toegeven.
Zelf zit ik op kot en ben niet zo vaak meer thuis. Maar Steven woont nog samen met onze ouders. Nu ja, samen… Ze leven vooral naast elkaar. Hij zit altijd zwijgend aan tafel en heeft geen interesse om samen met het gezin iets te ondernemen. Het enige wat hij doet is werken, met zijn vrienden rondhangen (die ook allemaal gebruiken) en slapen. Bovendien is hij heel gesloten en zal hij niet gauw vertellen wat hem bezig houdt. Ik ben er zeker van dat hij zich niet goed in z'n vel voelt, maar kan niet tot hem doordringen.
Mijn ouders zijn op de hoogte van zijn gebruik. Maar als mijn vader iets zegt over zijn gedrag, draait het al snel uit op ruzie. Steven is dus geen aangenaam persoon meer om mee samen te leven.
Ik wil proberen hem te helpen, maar ben zo kwaad. Vooral omdat hij mijn ouders zoveel verdriet doet. Voor mijn moeder ben ik vaak een luisterend oor. Nadien lig ik zelf wakker van de doemscenario's die ze schetst. Soms heb ik het gevoel dat ik tussen twee vuren zit.
We maken ons ook allemaal zorgen over de impact van deze situatie op mijn kleine zusje. Dit is toch geen goed voorbeeld voor haar?
Thomas en Steven zijn schuilnamen en de afbeelding bij dit verhaal is fictief. De Druglijn garandeert anonimiteit. Verhalen of uitspraken worden nooit online geplaatst zonder voorafgaandelijke toestemming van de betrokkene.